Με εξώφυλλο του καλού μου φίλου Ρουσέτου Παναγιωτάκη, ζωγράφου, το βιβλίο το οποίο γεννήθηκα για να το γράψω. Το ‘γραψα σε 7 μέρες. Κάθε μέρα ένα κεφάλαιο. Εφτά βασικά κεφάλαια το  καθένα υποδιαιρούμενο σε 7κεφαλαιάκια ήτοι: 7Χ7=49. Ήμουν τότε 49 χρονών στην στην κορυφή της μισαλλοδοξίας μου, οπότε και κάπου έγραψα ότι η γη πρέπει να είναι δίχως άλλο 49 χρονών. Ένα φίλος μου γεωφυσικός μου είπε ότι βάσει μελετών και συμπτύξεων υπάρχει το πόρισμα ότι η γη είναι 46 χρονών. Έστω. Εφεύρα την εξής φόρμουλα, οδυνηρή αλλά μαγευτική: Περιγράφοντας το κοσμολογικό μου όραμα καταγράφω, ταυτόχρονα, στιγμή προς στιγμή την ψυχολογία μου κι οτιδήποτε συμβαίνει δίπλα μου και γύρω μου, ανοίγω τα διαφράγματα ύπαρξης και ιστορίας και αποδεικνύω ότι ο άνθρωπος και ο Θεός είναι ένα, κι η Κρήτη ο θηρέος αυτής της επικράτειας. Η αθάνατη Κρήτη με την παμπάλαια , πανέγχρωμη, ουσιώδη ιστορία της που αν η δεις κάπως, μοιάζει με κλειδί με το πασπαρτού που ανοίγει την μυστική πόρτα της διαλεκτικής της ιστορίας της φύσης και της αγοράς.