Βαθιά επηρεασμένος από τον αγώνα της νεολαίας του οποίου ήμουν κι εγώ κύτταρο (1 1 4-Μάης του ‘68  στο Παρίσι χιπποροκ κίνημα-χάσμα και σύγκρουση γενεών) έκανα μια παραλλαγή πάνω στο αριστούργημα της κρητικής λογοτεχνίας -αλλά και της ελληνικής. Η θυσία του Αβραάμ, ποιητική αδεία, ήταν μια έκρηξη συναισθημάτων και λέξεων. Ο Μανώλης Γλέζος που τότε δούλευε για διάφορους εκδοτικούς οίκους, διορθώνοντάς το, σχολίασε: «αυτός που το έγραψε θα γίνει καλός».

Το μόνο που μπορώ να πω μετά βεβαιότητος είναι ότι πέρασαν ακριβώς 30 χρόνια από τότε 72-2002. Και δεν νομίζω ότι ο Ισαάκ έγινε κι αυτός με τη σειρά του ένας Αβραάμ. Στη ζωή βέβαια όλα μπορεί να γίνουν. Ο αρχηγός των χίππυς έγινε βιομήχανος συντηρητικός. Όμως η νεολαία πάντα θα ‘ναι νεολαία που εκφράζοντας το ανανεούμενο, με υγιές αισθητήριο, μπαίνει στην αρένα και διεκδικεί. Και το έργο επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες.